ΟΜΠΑΜΑ: Ο Κόσμος πρέπει να ενωθεί…
http://www.tovima.gr/world/article/?aid=786575
ΜΕΡΚΕΛ: Η ισχύς εν τη ενώσει…
http://www.tovima.gr/world/article/?aid=786631
ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΕΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ
Εμπρός, «φυγή προς τα εμπρός!», που έγραψε κι ο ποιητής. Εμπρός, γρήγορα άρχοντες και στοχαστές, ν’ αναπνεύσει το ανθρώπινο γένος, όλοι στο κουπί, και με έναν Παγκόσμιο και Θεανθρώπινο Νου στο τιμόνι.
Ναι, να γίνει η ζωή αναφαίρετο και ιερό δικαίωμα, να γίνομε αδέλφια με τους εξαθλιωμένους, με τους δούλους, με τους απόκληρους, με τους νικημένους, με τους αμόρφωτους. Ναι, για να ενώσομε όλα τα έθνη στην ανθρωπότητα.
Στο όνομά Σας, Ηθικές Παγκόσμιες Ενωμένες Πολιτείες. Στο όνομά Σας, Αθάνατοι Θνητοί, και στο δικό Σου, δακρυσταγή Ηράκλειτε, που ακόμη κλαις για χάρη μας. Στο όνομά Σας, Θνητοί Θεοί, που μπορείτε να πετύχετε το Αδύνατο, και να κάμετε τον Πατέρα Σας να μονολογήσει: «Άξιζε, ναι, άξιζε ο κόπος μου, δόξα στα Παιδιά μου. Με νίκησαν, με ξεπέρασαν. Δόξα Σοι ο Θεός».
Τούτες οι σκέψεις της Συμπαντικής Διάνοιας, που θα γεννηθούν αναγκαστικά κάποια μέρα από τις ελπίδες και τα όνειρά μας, όταν ένας κρίσιμος αριθμός Θεανθρώπων υπερβεί εαυτούς, θ’ αποτελέσουν τη γένεση μιας ακατανίκητης και φωτεινής Δύναμης για να κατακρημνιστούν οι άπληστοι υβριστές, ν’ απορριφθούν στη Λήθη, και να μπει νέα τάξη στον κόσμο μας. Η Νέα Τάξη της Φωτεινής Δικαιοσύνης. Έτσι, όπως γίνεται με την πυρηνική σύντηξη στον Ήλιο που γεννά άπλετο Φως (όχι τη σχάση που οδηγεί σε διάσπαση και ατομικές βόμβες)· αλλά για να συμβεί τούτο, χρειάζονται υψηλότατες θερμοκρασίες. Δηλαδή, με άλλα λόγια, για να γεννηθεί εκείνη η παντοδύναμη ενέργεια Φωτός πρέπει να σκεφτούμε όλοι με παραπλήσιο τρόπο την ίδια στιγμή, προσθέτοντας τη ζέση της ψυχής και τη θέρμη της καρδιάς μας. Είναι θέμα φλογισμένης συμπάθειας, από Όλους προς Όλα. Είναι θέμα του «Δεκαλόγου των Ποιητών».
«…Τρομάζεις όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλάβεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου· τρομάζεις, γιατί, από τη στιγμή που θα καταλάβεις πως υπάρχει η δύναμη αυτή, δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άναντρες πράξες σου, για τη ζωή σου τη χαμένη, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους· ξέρεις πια πως εσύ, όχι η τύχη, όχι η μοίρα, μήτε οι ανθρώποι γύρα σου, εσύ μονάχα έχεις, ό,τι κι αν κάμεις, ό,τι κι αν γίνεις, ακέραιη την ευθύνη. Και ντρέπεσαι τότε να γελάς, ντρέπεσαι να περγελάς αν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο… οι φρόνιμοι, οι λιγόπιστοι, δίνουν νηφάλιες, πολύ λογικές συμβουλές· πώς μπορεί, λένε, μια σπίθα φως να τα βάλει με τόσο παντοδύναμο σκοτάδι; Όμως ο αληθινός άντρας δεν απελπίζεται· ξέρει αυτός πως στον άτιμο, αλλοπρόσαλλο τούτον κόσμο ζουν, ας είναι και σε λιγοστά στήθια, μερικές θεμελιακές αρχές, θυγατέρες του ανθρώπου, που αυτός τις έπλασε με ιδρώτα, αίμα και κλάματα, κι είναι αθάνατες· οι περισσότερες γεννήθηκαν στην Ελλάδα· δυο οι πιο τρανές: η ελευτερία κι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου…».
Έτσι έγραφε ο αγαπημένος κρητικός Παππούς στον πρόλογο από τον Καπετάν Μιχάλη. Και ξέρομε καλά πως δεν θα διαφωνήσει με τούτα τα στερνά συμπληρωματικά λόγια μας. Η Ελευτερία και η Αξιοπρέπεια είναι η μοίρα του Θεανθρώπου.
«Ντροπή σας! Κρίμα λέω στα κάλλη σας, Αργίτες τιποτένιοι..!» (Αἰδὼς Ἀργεῖοι, κάκ᾽ ἐλέγχεα, εἶδος ἀγητοί…). Κι ο Ποσειδών ο Κοσμοσείστης έλεγε, στην Ιλιάδα:
«Ντροπής, Αργίτες, εσείς οι νιότεροι! Τα θάρρητά μου τα ‘χω σε σας! Αν πείτε να παλέψετε, γλιτώνουν τα καράβια» (Αἰδὼς Ἀργεῖοι, κοῦροι νέοι· ὔμμιν ἔγωγε μαρναμένοισι πέποιθα σαωσέμεναι νέας ἁμάς…).
Ξυπνήστε, Πολιτείες, ξυπνήστε!
Σήμερα, τα καράβια είναι οι Λαοί! Και έχουν ανάγκη από Φιλότητα, Παιδεία και Δικαιοσύνη· χόρτασαν πια από πολέμους. Σώστε τους, αλλιώς θα χαθείτε μαζί Τους. Στα Γαυγάμηλα νίκησε η τάξη και η συνεννόηση των ολίγων, η Ενότητα. Νικήθηκε η αταξία και ασυνεννοησία, η πολυγλωσσία και διχογνωμία του τεράστιου Όχλου. Η αρετή του φιλόμουσου πλήθους ονομάζεται Συμφωνία.
Σήμερα, η διάσπαση θα σημάνει την καταστροφή του Κόσμου. Διότι οι σάρισες και τα δρεπανηφόρα άρματα μπορεί να χάθηκαν, αλλά στη θέση τους υπάρχουν αμείλικτοι τεχνητοί Ήλιοι. Θυμάστε τον Ρώσο Πετρώφ; Εκείνος ήταν σώφρων. Ο επόμενος; Μια είναι, μόνον, η επιλογή. Η Παγκόσμια Ειρήνη.
Ο Λόγος, όταν γεννούσε μέσα στο μυαλό τού Μέγα Ανυπότακτου, έβαλε στο στόμα τού Χριστού που μιλούσε στον Ιούδα, τούτα τα ανεπανάληπτα λόγια: «…πρέπει εγώ να σκοτωθώ κι εσύ να με προδώσεις· εμείς οι δυο πρέπει να σώσουμε τον κόσμο… γι’ αυτό κι ο Θεός με λυπήθηκε και μού ’δωκε το χρέος το πιο εύκολο: να σταυρωθώ!» Τα υπερβατικά λόγια, η μοναδική λογική ανατροπή που οδηγεί στο Φως.
Εμείς ξυπνήσαμε, και κάμαμε την εύκολη δουλειά (κόντρα στις θρησκείες και στις πατρίδες, κι ας μας «σταυρώσουν»). Υμνήσαμε την πνευματική ελευθερία και δείξαμε ότι το παγκόσμιο Όνειρο (ποιητών και φιλοσόφων βασιλιάδων), αθάνατο μέσα στα βιβλία, δείχνει πάντα προς τον δρόμο της Ειρήνης. Εσείς, Πολιτείες, πρέπει να κάμετε τη «δύσκολη». Να προδώσετε τον πόλεμο, μια για πάντα, και να ενώσετε Χώρες και Λαούς κάτω από το ίδιο πνεύμα· διότι ο Αθώος ακόμη σταυρώνεται, κι ο Κόσμος κινδυνεύει.
Σήμερα, Πολιτείες, είστε ασύγκριτα σοφότερες του Αλεξάνδρου, κι ο Μνήμων από τα βάθη του Χρόνου μάς υπενθυμίζει την τύχη του ασεβούς Αχιλλέα. Ποτέ δεν έλειψαν οι μνημονευτικές παραινέσεις. Δεν δικαιούστε να επικαλείστε άγνοια, ηλιθιότητα ή λήθη, διότι είστε τα πληρέστερα κοινωνικά δημιουργήματα μέσα στην ιστορία του Λόγου. Το μεγάλο όνειρο του Μακεδόνα ήταν να φωτίσει με το Αθηναϊκό φως και να ενώσει τον Κόσμο, γκρεμίζοντας τους πολιτισμικούς φραγμούς μεταξύ Ελλήνων και «βαρβάρων». Το φως, όμως, δεν διαδίδεται με τη σφαγή, καταπνίγεται στην αιματοχυσία και σβήνει, όπως η φωτιά μέσα στο νερό. Ακόμη κι αν το αγάπησε δεν μπόρεσε να το υμνήσει, τα στερνά του λόγια χάθηκαν στη συνήθεια: «τω κρατίστω».
Τα συναρπαστικά λόγια του Κρητικού οδηγούν στην αποκάλυψη της Αλήθειας, της κόρης του Ορθού Λόγου. Διότι αντιστρέφοντας φαινομενικά τους λογικούς κανόνες τοποθέτησε την ανθρωπιά, τη φιλόζωη ηθική, την ουσία της Ζωής μας, σε ορθολογική βάση.
Η προδοσία και το μίσος είναι ανθρωποκτόνα, διότι οδηγούν στον πόλεμο, στην υλική καταστροφή και στην ψυχική έκπτωση, στην αποσύνθεση, στην περιφρόνηση προς το σύνολο της Ζωής· δηλαδή είναι η απώλεια μνήμης και εμπειρίας, ο ανεπιθύμητος πόνος, η παλινδρόμηση στο «ζώο», ο άκρατος ευτελισμός, που όλα οδηγούν πάντα στο μηδέν και στον τάφο. Είναι η ενσάρκωση του παραλόγου, και για τον σώφρονα άνθρωπο ο μισητός, ο «δύσκολος» δρόμος.
Αντίθετα, η φιλαλληλία και η αυταπάρνηση είναι πάντα αναγεννητικά, διότι οδηγούν στην Ειρήνη, στη σύνθεση και στην ψυχική ανάταση, στην αδιάκοπη δημιουργία, στον ύμνο προς τη Ζωή· είναι η ευτυχισμένη διαδοχή των γενεών, η άθροιση πείρας και γνώσης, ο μόχθος της προόδου, ο ενστερνισμός της Ηθικής, η Καλλιτεχνία και ο Έρωτας. Είναι η σωκρατική υπέρβαση, η συνειδητή επιλογή να μην αδικείς, αλλά να προτιμάς να αδικείσαι· πράγμα που αν γενικευτεί οδηγεί στον θάνατο της αδικίας και στην τέλεια κοινωνία, αυτόματα. Είναι ο ίδιος ο Λόγος και, σήμερα όσον ποτέ άλλοτε, ο μόνος ΦΥΣΙΚΟΣ ΚΑΙ ΕΥΚΟΛΟΣ δρόμος. Κανέναν, σήμερα, δεν ωφελεί ο πόλεμος· παλιά ήταν αναπόφευκτος, σήμερα είναι η υπέρτατη ύβρις.
Από το έργο Η Πολιτική Ιστορία του Διαβόλου (Τhe Political History of the Devil, 1726), του Άγγλου επιχειρηματία, δημοσιογράφου και συγγραφέα Ντάνιελ Ντεφόε (Daniel Defoe, 1660-1731, διάσημου από το μυθιστόρημά του Ροβινσώνας Κρούσος [Robinson Crusoe], 1719), μέχρι τον πολυμαθή συγγραφέα, τυπογράφο, πολιτικό, επιστήμονα, εφευρέτη και εθνοπατέρα των ΗΠΑ Βενιαμίν Φραγκλίνο (Benjamin Franklin, 1706-1790), η φράση «Θάνατος και φόροι» (Death and taxes) δήλωνε τη μόνη βεβαιότητα στα ανθρώπινα πράγματα.
Με την ίδια φράση, ο Γουίλ Ντυράν χαρακτήρισε την εποχή του Άγγλου στρατιωτικού και πολιτικού ηγέτη Όλιβερ Κρόμγουελ (Oliver Cromwell, 1599-1658), που ανέλαβε τα ηνία της Μεγάλης Βρετανίας κατά την περίοδο 1653-1658, ύστερα από τον Αγγλικό Εμφύλιο Πόλεμο (1642-1651). Ο Ντυράν έγραψε ότι την περίοδο της ηγεσίας του, η επιβολή φορολογίας χωρίς κοινοβουλευτική έγκριση, οι συλλήψεις χωρίς νόμιμη διαδικασία και οι δίκες χωρίς δικαστές ήσαν στην ημερήσια διάταξη· η δε στρατοκρατία και η ωμή βία, αν και τέλεια κυνικές, καλλωπίζονταν με θρησκευτική φρασεολογία.
Όμως, η ακόλουθη ηρακλείτεια φράση είναι η ισχυρότερη αλήθεια: «Τα πάντα ρει, μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν». Η Γαλλική Επανάσταση του 1789, σήμανε το τέλος των απολυταρχικών καθεστώτων.
Σήμερα, η έννοια της Πολιτείας δικαίου συγκροτείται από δυο κύρια χαρακτηριστικά: τον χωρισμό των λειτουργιών Της (την ανάθεση σε διαφορετικά και ανεξάρτητα όργανα της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας), και την πλήρη υποταγή της διοίκησης στον Νόμο. Τα νομοθετικά όργανα είναι αρμόδια να ορίζουν και να θέτουν τον Νόμο, τα εκτελεστικά ή διοικητικά να Τον εκτελούν, και τα δικαστικά να επιλύουν τις προκύπτουσες διαφορές κατά την άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων από την εφαρμογή Του. Είναι προφανές ότι κάθε όργανο πρέπει να ενεργεί μέσα στα όρια της δικής του αρμοδιότητας και μόνο σύμφωνα προς τον νόμο. Η «υποταγή της διοίκησης στον νόμο» σημαίνει ότι καμιά εκτελεστική διοικητική πράξη δεν μπορεί να εκδοθεί χωρίς να την προβλέπει ο νόμος. Ναι, είμαστε πολύ καλύτερα σήμερα από την εποχή του Κρόμγουελ, ας το παραδεχτούμε.
Όλα σωστά, Πολιτείες, αλλά για να λυτρωθούμε από τον λαοκατάρατο φονιά πρέπει να χαθούν τα «κρατικά εγώ», δηλαδή πρέπει να χαθείτε από προσώπου γης ως οντότητες ανεξάρτητες η μια από την άλλη. Παρά την κοινοβουλευτική δημοκρατία που επικρατεί σήμερα στα περισσότερα σύγχρονα κράτη, ο πόλεμος συνεχίζει να υποσκάπτει τα θεμέλια του κόσμου, όπως και στην εποχή των «Λουδοβίκων». Διότι οι νομοθεσίες Σας απαγορεύουν την αυτοδικία μεταξύ των πολιτών, αλλά ακόμη επιτρέπουν τον πόλεμο μεταξύ των κρατών. Τι τρομερή ηθική αντίφαση! Κι ενώ θα έπρεπε όλοι οι στοχαστές να φωνάζουν συνεχώς, οι περισσότεροι σιωπούν! Όσον υπάρχετε, όπως τώρα, θα σωρεύονται συνεχώς αιτίες κι αφορμές, για να προφέρεται συχνά το Θεοκατάρατο όνομά του. Για να σωθεί το Φως στον Κόσμο, πρέπει να πάψουν οι έχθρες, οι κρατικές και εθνικές αντιπαλότητες και να εφαρμοστεί ο Νόμος του Δικαίου σε όλο τον Κόσμο.
Πολιτείες του κόσμου, για να λυτρωθούμε πρέπει ν’ απαρνηθείτε τους εαυτούς Σας, να «σταυρωθείτε»! Και θα σκεφτεί κανείς, λογικότατα, ότι της σταύρωσης προηγείται προδοσία· κάποιος πρέπει να Σας προδώσει για να σταυρωθείτε.
Μα, σεβαστές «δίκαιες» Πολιτείες, είστε ήδη προδομένες από όλους, μικρούς και μεγάλους, όσους Τον επικαλούνται. Από τον Σταυροφόρο χριστιανό μέχρι τον Τζιχαντιστή μουσουλμάνο, από τον Πάπα της Ρώμης μέχρι τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Ο Χριστός προδίδεται κάθε μέρα από τους διακόνους Του, και η ηθική Σας είναι διάτρητη ωσάν τον σπόγγο, που Τον πότισαν το όξος. Ξεκίνησε από τον «σκληρότερό» Του μαθητή, και συνεχίζεται όπως στους Αδερφοφάδες, με τούτον τον γνώμονα: «Θέλει, λέει, να ’ναι λεύτερος. Σκοτώστε Τον!»
Είστε, ήδη, και σταυρωμένες. Δεν το νιώθετε; Πότε σταμάτησε να ματώνει η ανθρωπότητα; Ποτέ! Τα μαχαίρια ανεβοκατεβαίνουν, οι σφαίρες μπαινοβγαίνουν στα κορμιά. Ο «αμνός του Θεού» σφαγιάζεται καθημερινά κατά εκατομμύρια. Δεν βλέπετε την αισθητική Σας έκπτωση; Την υλική χαύνωση και την ηθική σήψη Σας; Αλίμονο, ο μεθυσμένος προτού πέσει σε κώμα είναι πάντα αναίσθητος. Είστε σαν τον σταυρωμένο που πεθαίνει. Στα πόδια Σας είναι πολλοί όσοι θρηνούν, για τον επικείμενο θάνατό Σας, αλλά δεν μπορείτε να τους νιώσετε· η ηθική και η αισθητική Σας πάσχουν θανάσιμα. Ποια ήταν η τελευταία υγιής αναλαμπή Σας; Καμιά! Ο αδιάκοπος κι ανίκητος Πειρασμός Σας όλο και φουντώνει τις φωτιές.
Μα ήδη είστε ηθικά νεκρές! Αμέτρητοι όσοι χάνονται από πείνα, δίψα κι αδικία κάθε μέρα. Κι όταν χάνονται συνεχώς τα μέρη πώς να δεχτούμε ότι ζούμε; Ποιες είναι οι ελπίδες των λαών Σας; Ποια είναι τα όνειρα των παιδιών Σας; Πόλεμος, Θάνατος και Φόροι. Τίποτα, μηδέν, ο μοιραίος κύκλος της αλληλοφαγίας σε συνεχή εξέλιξη. Χωρίς όνειρα είμαστε όλοι μας νεκροί. Κι ας κάνουν τον σταυρό τους, κι ας επικαλούνται το όνομά Του, όλοι οι μικροί και μεγάλοι Υποκριτές, όλοι μας, αρχιερείς, παπάδες και λαϊκοί. Όλοι αποστρέφομε τις κεφαλές στη φτώχια, στην καταπίεση, στην αδικία. Έκπληξη; Όχι, βέβαια. Τα γνωρίζετε, αλλά «η σιωπή είναι χρυσός» για τους χορτάτους και τους ανάλγητους. Να πάμε παραπέρα! Πού; Στην άβυσσο του τάφου…
Ναι, Σάς πρέπει, σε Όλους μας πρέπει η ταφή.
Μα, τι λέμε, ήδη είστε θαμμένες· εγκλωβισμένες στις άμετρες έγνοιες, στις λαθεμένες προτεραιότητες, στα αμέτρητα εθνικά, κρατικά και παγκόσμια προβλήματα, που όλα πηγάζουν από την άκρατη λατρεία της ύλης. Θαμμένες, ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία, κάτω από την ασήκωτη ταφόπλακα του χρυσού και της έπαρσης. Παραδομένες στη χίμαιρα, όπως ο καπετάνιος Άχαμπ στο κυνήγι του Μόμπυ Ντικ. Οι γιγαντιαίες φάλαινες και τα δελφίνια σφαγιάζονται, οι θάλασσες μολύνονται, τα άτυχα πλάσματα πνίγονται στο πετρέλαιο, κι η καρδιά Σας, εξ αιτίας του, πίσσα μαύρη. Οι δρόμοι μας γέμισαν μέταλλα, τα ζώα χάθηκαν απ’ τη ζωή μας, τα σπλάχνα της Μάνας μας μεταλλάσσονται από τη ραδιενέργεια των βομβών. Τα ερείπια των πολέμων πλακώνουν συνεχώς τους αθώους. Στην Παλαιστίνη, τη Χώρα Του, κρατάτε τις φωτιές αναμμένες, τα σχολεία θάβουν τα παιδιά στα συντρίμμια τους. Οι φοβισμένοι στις πόλεις Σας χτίζουν Panic Rooms!, κι όλες Σας αμετακίνητες στην ίδια δυσοίωνη πορεία. Οι επικλήσεις των ευαίσθητων φωνών, που προλέγουν τα όσα δυσάρεστα θα συμβούν, χάνονται στον αέρα. Κωφεύετε, όπως οι εωλόνεκροι.
Τα θανάσιμα αμαρτήματά μας, Πολιτείες, τα περιέγραψε τόσον γλαφυρά, προ σαράντα χρόνων, ο σεβαστός καθηγητής Λόρεντζ και του δώσατε το Μέγα βραβείο· και μετά, συνεχίσατε να χάνεστε στη φιλαυτία, ενώ διογκώνονται συνεχώς. Καμιά μικρή μεμονωμένη πολιτεία δεν θα μπορέσει να τ’ αντιμετωπίσει μόνη της. Άρα, η οικονομική ενοποίηση που είναι στα πρόθυρα λόγω της Παγκοσμιοποίησης, πρέπει να ολοκληρωθεί με Πολιτική ενοποίηση, το ταχύτερο. Τούτος πρέπει να είναι ο στόχος.
Για να σώσομε τον τωρινό κόσμο και να φτιάξομε τον καλύτερο πρέπει ν’ απαρνηθούμε όλοι εαυτούς, το χρωστούμε στη μνήμη Του. Πρέπει όλοι να ενωθούμε και πρώτες, Εσείς, οι «χριστιανικές» Πολιτείες· οι άλλοι δεν έχουν Σταυρωμένο!
«Στρουφογύρισε με αγωνία ο Ιησούς τα μάτια, κοίταξε, είχε απομείνει μόνος… κάτω από τα πόδια του, πέτρες αιματωμένες… κι ένα σφουγγάρι, βουτημένο στο ξίδι, ακούμπησε στα χείλια του και στα ρουθούνια… συνήφερε… κοίταξε τον ουρανό… — Λαμά σαβαχθανί!… θυμήθηκε πού βρίσκουνταν, ποιος ήταν και γιατί πονούσε, άγρια αδάμαστη χαρά τον συνεπήρε, όχι, όχι, δεν ήταν άναντρος, λιποτάχτης, προδότης, όχι, όχι, ήταν καρφωμένος στο σταυρό… κράτησε το λόγο του… τη στιγμή που φώναξε ‘Ηλί, Ηλί’… τον άρπαξε ο Πειρασμός και τον πλάνεσε, ψέματα οι χαρές, οι παντρειές, τα παιδιά… Ζούν και βασιλεύουν οι Μαθητές του, πήραν τις στεριές και τις θάλασσες και διαλαλούν το Καλό Μαντάτο. Τα πάντα έγιναν όπως πρέπει, δόξα σοι ο Θεός! Έσυρε φωνή θριαμβευτικιά: — Τετέλεσται! κι ήταν σα νά ’λεγε: Όλα αρχίζουν.»
Ο Μέγας Θεάνθρωπος ονειρεύτηκε έναν καλύτερο κόσμο και Τον σταύρωσαν, διότι τότες τα όνειρα ήσαν άτοπα. Σήμερα, μόνον η Ουτοπία δείχνει προς τη Ζωή· οι «τόποι» της ασωτίας και του χρηματιστηρίου οδηγούν στην άβυσσο. Ναι, παππού, πρέπει να ξαναρχίσομε προτού να είναι αργά, πριν απ’ το «Τέλος». Εκείνος κράτησε τον Λόγο Του, κι εμείς πρέπει να γίνομε Χρηστόφιλοι Άντρες. Επί τέλους!
Η γέννα, η ακμή και η παρακμή είναι μια ιστορική αλληλουχία του Λόγου, που εκφράζεται με άτομα, κοινωνίες και «πολιτισμούς»· ακόμη και τα βουνά και τ’ αστέρια φαίνεται να συμμετέχουν. Η αυτογνωσία πρέπει να είναι ταυτόσημη με την επίγνωση της ατομικής μηδαμινότητας· για κάθε ζωντανό, που ξέρει καλά πως δεν έχει αξία από μόνο του. Κι όταν τίθεται το μέγα υπαρξιακό ερώτημα, η απάντηση του σώφρονος ανθρώπου πρέπει να είναι πάντα και μόνον μία: «Οὖτις ἐμοί γ᾿ ὄνομα…» Δηλαδή: Κανένας! Όχι για να ξεγελά τους άλλους, αλλά διότι κατανοεί τη σχέση του με τον Κόσμο, κι αδυνατεί να κρύβεται στον ασήμαντο εαυτό του.
Η Ομηρική ζωή ήταν φτωχή σε τέχνη και πλούσια σε δράση, ήταν πολύ νέα για να ενδιαφέρεται για τη φιλοσοφία ή για τους καλούς τρόπους. Κι όμως, υπάρχουν πολύ τρυφερές σκηνές στα έπη. Ο «πολύτροπος άνδρας» φιλά τις κεφαλές και τους ώμους των προσφιλών του όταν ξανασμίγουν, και με τον ίδιο συμπαθητικό τρόπο περαιώνει την Αναφορά στον Γκρέκο ο Κρητικός. Η καλλιπάρειος Ελένη προσφέρει πολύτιμο χειροποίητο χιτώνα στον Τηλέμαχο: «δῶρόν τοι καὶ ἐγώ, τέκνον φίλε, τοῦτο δίδωμι, μνῆμ᾿ Ἑλένης χειρῶν, πολυηράτου ἐς γάμου ὥρην, σῇ ἀλόχῳ φορέειν». «Δέξου κι αυτό από μένα, αγόρι μου, το δώρο, απ᾿ της Ελένης τα χέρια θύμηση και κάποτε, με το καλώ σα φτάσει η ώρα του γάμου σου, το ταίρι σου να το φορέσει…» (Οδύσσεια, Ο 125-127).
Το Ιερόν Πτολίεθρον είχε τείχη που χτίστηκαν από τον Απόλλωνα και τον Ποσειδώνα, κι όμως έπεσαν στο όνομα του Πολέμου, του συζύγου της Ύβρεως και του αδελφού της Έριδας, που ήξερε να σφάζει και να δολιεύεται. Ο Τρώας Δόλων, με την υπόσχεση να του χαρίσουν τη ζωή αν δώσει πληροφορίες, προδίδει τους δικούς του και μετά σφάζεται (Ιλιάς, Κ 383-459).
Ο «πολυμήχανος», αγωνιζόμενος για την ύπαρξή του, καυχήθηκε: «Κύκλωπα, αν κανείς σε ρωτήσει…, με λένε Οδυσσέα». Μοναδικός κι ανεπανάληπτος στην ιστορία, οργισμένος και αδιάκοπα ψευδόμενος, δεν μπορεί τελικά να σώσει τους συντρόφους του και μένει μόνος. Η ίδια η θεά Αθηνά τον επαινεί (τον αγαπά γι’ αυτές του τις «χάρες»), και χαϊδεύοντάς τον του λέει: «κερδαλέος κ᾿ εἴη καὶ ἐπίκλοπος ὅς σε παρέλθοι ἐν πάντεσσι δόλοισι, καὶ εἰ θεὸς ἀντιάσειε. σχέτλιε, ποικιλομῆτα, δόλων ἆτ᾿, οὐκ ἄρ᾿ ἔμελλες, οὐδ᾿ ἐν σῇ περ ἐὼν γαίῃ, λήξειν ἀπατάων μύθων τε κλοπίων, οἵ τοι πεδόθεν φίλοι εἰσίν». Όπερ σημαίνει: «Στην πονηριά αν κανείς παράβγαινε μαζί σου, ακόμα ας ήταν θεός, ανάγκη πλήθος να ‘ξερε πλανέματα και δόλους! Της πονηρίας τεχνίτη αχόρταγε, πια αλήθεια δε βαστιέσαι! Μηδέ στη χώρα σου είπες φτάνοντας τις πονηριές ν᾿ αφήσεις και τις ψευτιές, που λες και χαίρεσαι, σαν που ‘ναι φυσικό σου!» (Οδύσσεια, Ν 291-295).
Μια καταπληκτική σύζευξη «Θεών κι αθάνατων Θνητών», σε μια ταραγμένη και βασανισμένη εποχή. Όπου ο κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι ο ίδιος φύλακας του εαυτού του, έτοιμος με τόξο και δόρυ και ικανός να ατενίζει ήρεμα το αίμα που ρέει. Μια εποχή όπου η υπέρτατη αρετή είναι η γενναία και αμείλικτη ευφυΐα, ο ανδρισμός και η δύναμη (virtus), η ιδιότητα του Άρεως. Όπου καλός άνθρωπος λογιζόταν εκείνος που πολεμούσε γενναία, κι όχι ο ήπιος και ανεκτικός, ο πιστός και νηφάλιος, ο εργατικός και τίμιος. Όπου κακός λογιζόταν εκείνος που ήταν δειλός, βλάξ κι αδύνατος, κι όχι ο πότης, ο ψεύτης, ο προδότης κι ο δολοφόνος. Η αυτογνωσία του Οδυσσέα ήταν γέννημα διάσπασης, και η επίγνωσή του ήταν έκφραση οργής (Οδύσσομαι σημαίνει οργίζομαι). Έτσι όπως ήταν και η αρχική, η Μεγάλη Έκρηξη! Κι όμως, τελικά, οι πολλές κι ασήμαντες μονάδες συνενώθηκαν στις πόλεις και στις θαυμαστές Πολιτείες. Γιατί; Διότι ο Λόγος είναι Ενότητα. Ο Θερσίτης κι ο Οδυσσέας χάθηκαν, αλλά ακόμη ματώνουν τα κορμιά μας. Γιατί; Διότι αγνοούμε ότι είμαστε όλοι Θεϊκές εκφράσεις, και παρασυρόμαστε ακόμη από τη Μεγάλη Ορμή Της.
Πολιτείες, μια λύση μάς απόμεινε, οι «πεθαμένοι» δεν έχουν επιλογές. Το αναπόφευκτο, σήμερα, είναι και Καλό. Η παρακμή ακουμπά πάντα στην άκρα μιας Αναγέννησης, κι αυτός που πεθαίνει δεν μπορεί να υμνεί το σκότος. Ο Γκαίτε, περνώντας στην αντίπερα όχθη φώναξε: «Φως, περισσότερο Φως!»
Πέρασαν χιλιετίες! Φως σημαίνει μάτια για να θαυμάζουν και στόματα για να υμνούν· σημαίνει την ύπαρξη, τη φιλαλληλία και φιλαλλοιότητα. Την Ειρήνη.
Τα πρότυπα, σήμερα, πρέπει να είναι άλλα, κι όχι εκείνα της εποχής των Αχαιών. Ο Κρηταγενής απεχθανόταν τον Ανδρειφόντη: «ἔχθιστος δέ μοί ἐσσι θεῶν οἳ Ὄλυμπον ἔχουσιν: αἰεὶ γάρ τοι ἔρις τε φίλη πόλεμοί τε μάχαι τε». «Απ᾿ τους θεούς του Ολύμπου οχτρεύομαι πιο πάνω εσένα απ᾿ όλους· τι πάντα πόλεμοι σου αρέσουνε, συνερισιές κι αμάχες» (Ιλιάς, Ε 890-891). Κι ο Κρητικός αφιέρωσε τον Φτωχούλη Του στον Αλβέρτο Σβάιτσερ. Αέναος ο σεβασμός μας.
Ποιος μπορεί να νικήσει τον Αλαλάξιο; Μόνον η Γνώση που ωριμάζει, που σήμερα οφείλει να προετοιμάζει κι αύριο να επιφέρει την πτώση του. Ο ιστορικός, μια μέρα, πρέπει να γράψει: «Την αρχή έκαμαν ο ταπεινός Θερσίτης, ο προπομπός της Δημοκρατίας, κι ο ισόθεος Διομήδης που λάβωσε τον Φονουργό. Το τέλος έθεσαν οι σοφές και Ηθικές Παγκόσμιες Ενωμένες Πολιτείες».
Διότι, η Γνώση πρέπει να οδηγεί στη Συμπαθητική Ανάσταση.
Πολύ παλιά, ο αρχαίος Ποιητής απάγγελλε:
«…του Αινεία κυνήγι ο βροντερόφωνος Διομήδης είχε στήσει,
κι ας το ’ξερε πως είχε απάνω του το χέρι απλώσει ο Απόλλων,
Το φοβερό θεό δε σκιάζουνταν, μονάχα λαχταρούσε
τα ξακουστά να πάρει τ’ άρματα του Αινεία σκοτώνοντάς τον.
Τρεις χύθηκε φορές απάνω του με ορμή να τον σκοτώσει,
και τρεις ο Φοίβος πίσω τού ’σπρωξε το λαμπερό σκουτάρι∙
μα σύντας χίμιξε και τέταρτην ίδια θεός, ο Απόλλων
ο μακρορίχτης αποθαυμάζοντας γλυκιά φωνή του σέρνει…»
Ως πότε Θεός θα μάχεται Θεό, το αληθινό το ξέρομε το κάνομε,
το ανέφικτο μόνο πρέπει όλους μας, το αγέννητο να βασανίζει.
Ω Φίλοι, νιώστε το βαθιά το Μέγα Όνειρο, που όλο και το χάνομε,
τι στους Θεούς μυαλό ταιριάζει Αγαπητικό, αυτό μονάχα αξίζει!
Επιμύθιον
Ο Σπινόζα δίδαξε να ενεργούμε σύμφωνα με τον Λόγο, όχι από μεροληψία ούτε από δεισιδαιμονία, πράγμα που οδηγεί στην ψυχική γαλήνη, στην ευδαιμονία (στη γνώση του Θεού), στην απόρριψη των ταπεινών παθών και στην Αγάπη.
Ο Θεός δεν αποδίδει μομφές ή επαίνους. Η ίδια η αρετή και η ευδαιμονία είναι η αμοιβή και η υπέρτατη ελευθερία. Δίδαξε ότι οι πολίτες πρέπει να κυβερνώνται και να διαπαιδαγωγούνται όχι για να είναι δούλοι, αλλά για να κάνουν ελεύθερα ό,τι είναι καλύτερο. Δίδαξε ότι ο ελεύθερος άνθρωπος και η σοφία του στοχεύουν στη μελέτη της Ζωής, όχι του θανάτου. Συμφωνούμε σε όλα.
Όμως, στην Πολιτική Πραγματεία λέει: «Αποκαλώ ελεύθερο έναν άνθρωπο που καθοδηγείται από τον Λόγο, επειδή τότε η δράση του καθορίζεται από αιτίες που μπορούν να κατανοηθούν πλήρως από τη φύση του και μόνο. Όσο κι αν οι αιτίες αυτές καθορίζουν τη δράση του κατά τρόπο αναγκαίο» (Tractatus Politicus, 1675). Τα πρώτα μας βρίσκουν απόλυτα σύμφωνους. Τα τελευταία λόγια Του, όμως, ισοδυναμούν με τη θέση ότι οι άνθρωποι είναι δέσμιοι του πεπρωμένου, δηλαδή δεν είναι σε θέση ν’ αλλάξουν τη μοίρα τους. Διαφωνούμε, σφόδρα!
Η Ανάγκη της πραγματικότητας ταυτίζεται με την ηθική της Συνήθειας. Αλλά μήπως η Κοινωνική Ισότητα και η Ελευθερία δεν είναι Ανάγκες; Γιατί χύθηκαν τόσοι ποταμοί αίματος μέχρι σήμερα; Πρέπει ν’ αποδεχόμαστε και να συμβαδίζομε με την Αιματοχυσία, τις Κραυγές, τη Δουλεία, την Υποτέλεια, την Αμάθεια, τη νοσηρή Φιλαυτία και το Μίσος, στους αιώνες των αιώνων; Όχι!
Ακόμη κι αν κάθε πραγματικότητα είναι αναπόφευκτο γέννημα της ανάγκης, οφείλομε ν’ αναρωτηθούμε: Εκείνος που μάχεται την Αδικία, τι είναι; Ανελεύθερος, δειλός και μικρόψυχος; Ήταν ο Σπάρτακος δούλος; Ο Λεωνίδας ήταν δειλός; Ήταν ο Γκάντι ταπεινός; Όλοι Τους εις μάτην; Πού στάθηκαν Εκείνοι, κάτω ή πάνω από τον Θεό; Αμέτρητα είναι τα δεινά που ξεπεράσαμε αγωνιζόμενοι.
Πώς να δεχτούμε ότι κάμαμε λάθος, ότι βαδίσαμε σ’ έναν άσκοπο δρόμο, μέσα σε τόσες σελίδες, λόγω ειμαρμένης; Άσκοπος; Όχι, βέβαια, ξέραμε τι στοχεύαμε. Ονειρευτήκαμε έξυπνοι, για να ονειρευτείτε κι Εσείς μαζί μας.
Διότι το τυχαίο αμφισβητείται, ενώ η πείνα, ο πόνος και η μωρία όχι.
Διότι η «σιγή της σοφίας» είναι συνθηκολόγηση χωρίς όρους.
Διότι η παράδοση χωρίς αγώνα είναι απέραντη κατάθλιψη.
Διότι πρέπει ν’ αγωνιστούμε ν’ αλλάξομε τον Κόσμο ενάντια στον αιμοχαρή Φυσικό Νόμο και ενάντια στην Κοινωνική Αδικία.
Όχι χύνοντας αίμα, αλλά φέρνοντας τη Φύση του Θεού στα μέτρα του Θεανθρώπου. Του «Αθάνατου Θνητού» που αγωνίζεται με τον Λόγο ενάντια στα Πάθη της Ζωής. Όπως έκανε ο Μαχάτμα, η Μεγάλη Ψυχή.
Πάντα εξ Ανάγκης, Λόγω Αγάπης.
Άγαν σημαίνει πάρα πολύ, και πάομαι σημαίνει κτώμαι, κατέχω, εξουσιάζω κάτι τι ως κτήμα. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Αγάπη είναι συνδυασμός αυτών των δύο λέξεων, άρα σημαίνει την υπερβολική επιθυμία κατοχής του προσώπου ή του αντικείμενου που την ενδιαφέρει. Είναι εκπληκτικό ότι το ρήμα πάομαι απουσιάζει από το Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης, ενώ υπάρχει στο μικρότερο αλλά θαυμαστό Ελληνικόν Λεξικόν του Αντώνιου Γιάνναρη (1852-1909), ο οποίος ήταν Έλληνας φιλόλογος, γλωσσολόγος και οπλαρχηγός της Κρητικής Επανάστασης του 1895. Στο λεξικό του κρητικού το ρήμα πάομαι εμπεριέχεται σε αγκύλες, οι οποίες δηλώνουν ότι το ρήμα αυτό είναι «άχρηστον και περιττόν». Κι όμως, το ρήμα Αγαπώ υπάρχει ακόμη, όπως και η Ποίηση. Τι πρέπει ν’ αγαπήσομε; Όλου του Κόσμου τα Παιδιά.
Είναι έργο των Παγκόσμιων Ενωμένων Πολιτειών να καλλιεργήσουν τον Δεκάλογο των Ποιητών και τον σεβασμό σε κάθε μορφή Ζωής. Είναι έργο του Νέου Ανθρώπου, που θα μάθει ότι υπάρχει για ν’ αλλάξει τον παλιό Νόμο. Όμοια κάνει κι ο Θεός, ο Μέγας Εκστατικός. Μια μέρα, όλα τα θαυμαστά ανδρόγυνα, αγαπημένοι Γιοι και πολυπόθητες Κόρες μαζί, θα γίνουν οι Ωραίοι Νέοι.
Πορεύεστε ειρηνικά, Φίλες και Φίλοι, μη σταματάτε να ονειρεύεστε. Κάντε το με τον δικό Σας θεϊκό τρόπο. Η Ουτοπία έχει ζήσει σ’ όλες τις Εποχές, μέσα στις Θεανθρώπινες καρδιές. Ο Κόσμος συνεχίζει να είναι αξιοθαύμαστος.
«Ποταμῷ γὰρ οὐκ ἔστιν ἐμβῆναι δὶς τῷ αὐτῷ», λέει ο Εφέσιος. Φαίνεται λογικό να ελπίζομε ότι μπορούμε να θεραπεύσομε τα Πάθη της Ζωής. Ο Κόσμος, σήμερα, είναι ασύγκριτα καλύτερος από τις εποχές του Ιησού Χριστού, του ονειροπόλου Ρουσσώ, του αδούλωτου Καπετάν Μιχάλη και του αγαθού Γκάντι. Πετύχαμε πολλές και μεγάλες νίκες, κι ας ματώνομε ακόμη. Βελτιωνόμαστε ακατάπαυστα, διότι η εμπειρία και η Γνώση, εκ του Λόγου, οδηγούν αναπόδραστα στην Ηθική.
Δύο είναι οι μεγάλοι κι αμείλικτοι εχθροί για την τελείωσή Της. Οι θρησκείες και οι πατρίδες. Στη θέση τους πρέπει να μπουν η Υψηλή Παιδεία, κι ο Ζωτικός Οικογενειακός Χώρος. Πρέπει να θυμηθούμε τις γνώμες των «Επαϊόντων», όπως έλεγε ο Σωκράτης. Όλοι Τους μίλησαν για Αγάπη και Δικαιοσύνη. Στόχοι που θα επιτευχθούν μόνο με την Ενότητα και την Ειρήνη. Πρέπει να μακροθυμούμε.
«Εκ τῶν διαφερόντων καλλίστην ἁρμονίαν». Από τις διαφορές γεννιέται η ομορφότερη αρμονία, λέει ο μέγας Ηράκλειτος. Σε τούτη τη γέννα ν’ αφοσιωθούμε. Μειδιάτε; Ναι, όλα μπορούν να γίνουν θαυμάσια αν αποκτήσομε επίγνωση της Θεϊκής φύσης μας. Ν’ αρχίσομε ν’ αγωνιζόμαστε τίμια και να πράττομε Λογικά.
«Ξυνόν ἐστι πᾶσι τὸ φρονέειν». Η φρόνηση είναι κοινή σ’ όλους. Πηγαίνετε, κάντε την αρχή. Βρείτε ένα παιδί και χαρίστε του ένα γλύκισμα. Βρείτε ένα απλωτό χέρι και κλείστε την ανάγκη του να μένει ανοιχτό. Και, μετά, σκύψτε μέσα στον Άνθρωπο που γελά. Θυμηθείτε τον ζόφο, για ν’ αγαπήσετε το Φως. Κλάψτε, γελάστε μαζί Του. Ο Ηράκλειτος έκλαιγε, ο Δημόκριτος γέλαγε. Όλα είναι Ένα, κι ας μην είναι ίδια. Όλα είναι θεσπέσια, αλλά η Ζωή μας είναι το Φως.
Ο Εθισμός νικιέται, αξιότιμοι Παιδαγωγοί, μόνον αν εμπνεύσετε στα πλήθη ένα νέο ονειρικό στόχο που η προσδοκία του να γεννά άμετρη χαρά. Νομίζομε ότι δείξαμε έναν τέτοιο δρόμο. Καλλιεργείστε τον, εσείς οι μεγάλοι Δαήμονες, στολίστε τον και θα γίνει ευδιάβατος. Όλα, για των Θεανθρώπων τα παιδιά!
Πνοή ανέμου και Λόγου, τα πάντα είναι ανάσα του Λόγου. Κι όλα πάνω στη Γη ένα εξαίσιο όσο και αινιγματικό λογίδιό Του, μέχρι να γίνομε Ψυχές. Θυμάστε τον Μπομπί; Σκάφανδρο και Πεταλούδα.
Υμνήσαμε, αδελφοί, το Μέγα Όνειρο, την ένωση του Κόσμου. Το πνεύμα της εποχής, το Zeitgeist κατά Hegel, δείχνει προς αυτήν την πορεία. Είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να φέρει την πολυπόθητη Ειρήνη. Όλοι οι άλλοι απέτυχαν.
Η «σκιά» τέλεψε το χρέος της, δυο λόγια της απόμειναν.
Ναι, αρχαίε, Δαιμόνιε Φιλόσοφε, το ν’ αδικείσαι παρά ν’ αδικείς είναι η ουσία, είναι το Άνθος της Ηθικής. Τούτη η Επιλογή είναι ο στόχος, καμιά τυφλή μοίρα.
«Ἀλλ᾽, ὦ Σώκρατες, οὐκ ἔχω λέγειν, εἰ μὴ μόνον τούτο. Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἁπάντων τιμιώτερόν ἐστιν H ΖΩΗ».
Θαυμασιότης, θαυμασιοτήτων, τα πάντα σε Αυτήν θαυμασιότης…
ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΕΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ 